อียิปต์

"หลังจากสิ้นชีวิตไปได้ไม่นานร่างของผู้จะถูกทำมัมมี่จะถูกนำไปที่'เพอเนเฟอร์'หรือบ้านแห่งความบริสุทธิ์เพื่อทำความสะอาดหลังจากนั้นก็จะถูกส่งไปยังห้องสำหรับทำมัมมี่ร่างจะถูกวางบนแท่นหินสมองจะถูกดึงออกทางช่องจมูกด้วยตะขอ เครื่องใน ตับไต ไส้พุงถูกดึงออกมาจากการผ่าหน้าท้องด้านล่างทางฝั่งซ้ายและเอามาทำความสะอาดผสมกับน้ำมันหอมต่อเมื่อทุกส่วนแห้งดีแล้ว สมองเครื่องใน ตับ ไต จะจัดเก็บไว้ในโถคาโนปิคสี่โถ"

"ร่างของมัมมี่จะถูกแช่อยู่ในนาตรอนเพื่อดูดน้ำตามร่างกายโพรงหน้าอกและท้องจะถูกล้างทำความสะอาดจากนั้นก็ทาด้วยเครื่องเทศและไวน์ทำจากปาล์มแล้วยัดด้วยนาตรอนเช่นกันเว้นหัวใจยังคงฝังอยู่ในร่างศพเพื่อที่ดวงวิญญาณผู้ตายใช้พิสูจน์ความจริงในโลกหลังความตายโดยมีองค์มหาเทพโอซิริสเป็นผู้พิพากษาตัดสินชะตาชีวิตซึ่งหัวใจของดวงวิญญาณทุกดวงจะต้องไม่หนักหรือเบากว่าขนนกของเทพีมะอัตซึ่งเป็นเทพีแห่งความเที่ยงตรง"

หนังสือที่บรรจุข้อความดังกล่าวถูกกุลสินีวางแหมะลงบนที่นอนของตน ก่อนเสียงบ่นอุบจะดังขึ้น

"ฉันอ่านไปนึกภาพไปขนลุกตามเลยยัยวา"

วาสิตามองเพื่อนสาวลูบแขนตนเองแล้วหัวเราะจากนั้นจึงวางแผ่นพับในมือลงบนเตียงนอนและลุกจากเตียงเดินไปหยิบบางสิ่งในลิ้นชักขณะคนขี้กลัวก็เดินลงจากเตียงตนเองมานอนเอกเขนกบนเตียงของเธอแล้วหยิบแผ่นพับที่เจ้าของวางไว้ขึ้นมาอ่าน

"โบวชัวร์อะไรเนี่ยยัยวาขีดวงเต็มไปหมด แล้วนี่อะไรอีกแผนที่ขุมทรัพย์อียิปต์หรือไง"

"เออ..สนมั้ยล่ะ" วาสิตาย้อนถาม "อาจขุดเจอทองคำก็ได้"

"เฮอะ ซากแห้งมัมมี่นะสิไม่ว่า"

"ก็ดีกว่าฝังตัวเองอยู่ในพิพิธภัณฑ์อังกฤษล่ะน่า"

"ยัยบ้าก็ฉันทำวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับอังกฤษฉันก็ต้องอยู่ในอังกฤษจะบินไปฝังตัวอยู่ในอียิปต์กับแกได้ยังไงแล้วอีกอย่างนะ ประเทศนั่นมีแต่ตำนานลึกลับน่ากลัวบรื้อ" กุลสินีแห้วใส่เพื่อน พร้อมทำท่าขนลุกขนพอง

"แกรู้ได้ยังไงว่าน่ากลัว เผลอ ๆอาจจะน่าเที่ยวกว่าเมืองอื่นที่เคยไปก็ได้ แกไม่อยากไปเที่ยวบ้างเหรอ?"  วาสิตาพยายามโน้มน้าว เพราะอยากให้เพื่อนสาวไปเที่ยวอียิปต์กับตน

"ไม่เอาด้วยหรอก แกอย่ามาหว่านล้อมซะให้ยากโดยเฉพาะในช่วงเวลาที่ไฟกำลังลนก้นฉันกับแกอยู่อย่างนี้อย่าลืมสิยะ งานชิ้นสุดท้ายเส้นตายเหลืออีกไม่ถึงเดือน"พูดจบกุลสินีก็หันไปคว้าเอกสารทางวิชาการวางอยู่บนตู้เตี้ยข้างหัวเตียงมาอ่านอย่างคร่ำเคร่งเพื่อเป็นข้อมูลในการร่างวิทยานิพนธ์ที่จะจัดทำเป็นงานชิ้นสุดท้ายในการเรียนปริญญาโทของตนจากนั้นก็จะได้กลับบ้านกันเสียที

วาสิตาอมยิ้มขณะมองเพื่อนสาวร่วมรุ่นที่ร่ำเรียนด้วยกันมาตั้งแต่เมืองไทย ทำท่าคร่ำเคร่งกับงานของตนแม้เธอกับกุลสินีจะเป็นเพื่อนสนิทกันชอบอะไรหลาย ๆ อย่างเหมือนกัน แต่ก็มีบางสิ่งที่ต่างกัน กุลสินีสนใจประวัติศาสตร์ตะวันตกและประเทศอังกฤษอยู่ในความสนใจของเจ้าหล่อนที่สุดส่วนเธอไม่เพียงสนใจอารยธรรมอียิปต์แต่ประเทศอียิปต์ยังเป็นประเทศที่เธอใฝ่ฝันอยากไปเยือนสักครั้งให้ได้

กุลสินีเคยตั้งข้อสงสัยในความฝันของเธอว่าคงเป็นเพราะอ่านการ์ตูนคำสาปฟาโรห์มากเลยแอบหวังว่าคงจะได้เจอคู่รักในแดนไอยคุปต์เหมือนแม่สาวน้อยแครอลพบรักกับฟาโรห์หนุ่มรูปหล่อ

"ตกลงโปรเจ็กต์แกอียิปต์แน่เหรอ" กุลสินีถามย้ำ หลังจากทำงานของตนไปได้สักพัก

"ฉันจะออกเดินทางพรุ่งนี้แล้วย่ะ" วาสิตาตอบสวนทันควัน แล้วก็ปล่อยเสียงหัวเราะเบาๆ เมื่อต้องสบดวงตาแป๋วแหว๋วของคนได้รับคำตอบ

"วา แกว่าไงนะ" คนทำตาโตถลันตัวลุกนั่ง จนเอกสารหลุดจากมือแผ่กระจายไปบนเตียง

"..." แทนคำยืนยัน วาสิตาชูสิ่งที่ถืออยู่ในมือพร้อมกับชี้ให้อีกฝ่ายดูสัมภาระกองอยู่ตรงมุมข้างตู้เสื้อผ้าเพื่อนของเธอมองตามนิ้วที่ชี้ ลักษณะหมุนคอหันไปมองช้า ๆ ชวนให้น่าขบขัน ก่อนอีกฝ่ายจะอ้าปาก หลุดคำอุทานออกมา

“อุ๊ แม่เจ้า ไม่อยากเชื่อ”เพราะตอนแรกกุลสินีคิดว่า เจ้าเป้แบบแบ็กแพ็กใบมหึมาที่วางอยู่ข้างตู้นั้นเป็นสัมภาระที่วาสิตาเก็บรวบรวมไว้เดินทางกลับเมืองไทยไม่คาดคิดเพื่อนสาวหน้าสวยรูปร่างบอบบางแต่มีส่วนเว้าส่วนโค้งเย้ายวนใจชายจะใจกล้าบ้าบิ่นบินเดี่ยวไปเที่ยวตะลอนอียิปต์ตามลำพัง

"แกนี่ยอดไปเลยวา.." กุลสินีหมุนคอกลับมาช้า ๆ และโบกมืออวยพรให้เพื่อนสาวใจถึง "โชคดีว่ะเพื่อน"

วันต่อมา..ประโยคสุดท้ายของแม่เพื่อนสาวซี้ปึกจะเป็นคำอวยพรหรือสั่งลาเธอก็ไม่รู้แน่ แต่แน่นอนคือตอนนี้เธอได้ขึ้นมานั่งบนเครื่องบินเรียบร้อยแล้วและแม่เพื่อนสุดน่ารักที่พอส่งเธอขึ้นเครื่องเสร็จ ก็คงกลับไปนอนฝันหวานถึงหนุ่มอิตาลีอีกตามเคย

วาสิตาอมยิ้มกับพฤติกรรมน่ารัก ๆ ของเพื่อน ก่อนจะหยิบแผนที่การเดินทางขึ้นมาดูอีกครั้งในกระดาษแผ่นนี้เธอได้รวบรวมจุดสำคัญ ๆ ไว้หลายที่เป็นข้อมูลโรงแรมและระยะการเดินทางไปตามสถานที่ต่าง ๆเธอคิดว่าท่องมันจนขึ้นใจและถ้าเกิดหายเธอก็สามารถวาดใหม่ได้อีก

ว่าไปแล้ว ลูกสาวนักธุรกิจอย่างเธอจะมากับทัวร์ของอังกฤษก็ได้แต่ลูกทัวร์มักถูกจำกัดเวลาในการเข้าชมสถานที่แต่ละแห่งเธอจึงเลือกเดินทางมาเองดีกว่า ทริปเดี่ยวของเธอคราวนี้ก็ไม่ใช่เป็นเพียงการท่องเที่ยวหาความหรรษาแต่เป็นการหาข้อมูลเพื่อทำงานส่งอาจารย์ด้วย ซึ่งสิ่งล้ำค่าผ่านกาลเวลามานับพัน ๆปีของอียิปต์ ก็คือวิทยานิพนธ์เล่มสุดท้าย เธอตั้งใจจัดทำขึ้นก่อนโบกมือลามหาวิทยาลัยลอนดอนเพื่อกลับเมืองไทย

จุดเริ่มต้นของสาวนักลุยคือกรุงไคโร เมืองหลวงของอียิปต์เธอวางแผนว่าจะจัดการเรื่องห้องพักให้เรียบร้อยจึงค่อยเดินทางไปตามสถานที่ที่วงกลมเน้นไว้เพื่อเก็บข้อมูลตำนานอียิปต์ให้มากที่สุด ซึ่งคิดแล้วก็ให้รู้สึกตื่นเต้น เพราะแม้การเดินทางอย่างโดดเดี่ยวคราวนี้เธอจะดูใจกล้าแต่ลึก ๆแล้วเธอก็รู้สึกกลัวอยู่เหมือนกัน

หลังเครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าได้ไม่นานพนักงานบริการบนเครื่องนำอาหารว่างมาเสิร์ฟวาสิตาส่งยิ้มเป็นการขอบคุณก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารตรงหน้าจนเกลี้ยงสักพักก็เอนตัวลงนอนและหลับไป

'เนเฟอฮามุนผู้งดงามของข้า น้องสาวของข้า เจ้ามาหาข้า เจ้ากลับมาหาข้า' เสียงนั้นดังมาจากที่ห่างไกลแต่ดูเหมือนใกล้แค่ไรผมของเธอมันเป็นเสียงชายหนุ่มผู้รอคอยใครสักคนแต่เอ๊ะ!เขาเรียกหาน้องสาวงั้นหรือ? ใครกันและมีใครได้ยินเหมือนที่เธอได้ยินหรือเปล่าหรือว่าตอนนี้เธอกำลังหลับและฝันไปเท่านั้น

เผ่าอัล-ซาฮาน

ในช่วงเวลาย่ำรุ่งที่ฟ้ายังสลัว ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในชุดประจำชาติอาหรับหยุดยืนบริเวณหินก้อนใหญ่บริเวณอันเป็นสถานสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ซึ่งมีร่างบรรพบุรุษของตระกูลถูกฝังอยู่ที่นี่เขาจ้องมองหินก้อนนั้นเงียบ ๆ ตามลำพังไม่มีใครเข้าใจว่าทำไมเขาถึงหวงแหนพื้นที่แห่งนี้นักแม้แต่ซูนัคเซนผู้เป็นน้องชายเพียงคนเดียว

ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบริเวณด้านหน้าของก้อนหินใหญ่จากนั้นวางมือบนตักและหลับตา ท่องคาถาเป็นภาษาอียิปต์โบราณเป็นถ้อยคำศักดิ์สิทธิ์เพื่อบูชาเทพเจ้าประจำเผ่าเขาจะมาทำสมาธิทุกครั้งก่อนเดินทางออกจากเผ่าการกระทำสมาธิด้วยพิธีโบราณนี้ ทำให้เขาค้นพบความสบายใจในวิถีทางดั้งเดิมหลังจากต้องผจญความสูญเสียบิดามารดา

ร่างสูงลุกขึ้นยืนโค้งศีรษะคำนับด้วยจิตสงบกระทั่งเสียงกระพือปีกของอะไรบางอย่างดังท่ามกลางความเงียบครั้นเงยหน้าจึงได้เห็นนกพิราบขาวบินอยู่เหนือศีรษะ

'เทพีไอซิสจะบอกสิ่งใดกับเขาหรือ..?'

ฮาจารีประหลาดใจที่เห็นนกขนขาวผ่องตัวนั้นบินหายไปทางตัวเมืองไคโร กลิ่นหอมจาง ๆ เขาไม่เคยได้กลิ่นอย่างนี้มาก่อนกลิ่นหอมนั้นลอยมากับสายลม..หรือจากนกสีขาวตัวนั้นกันแน่!

วาสิตานั่งหลังขดหลังแข็งอยู่บนเครื่องบินนานจนนับชั่วโมงไม่ถูกการเดินทางของเธอก็ถึงจุดหมาย สนานบินกรุงไคโรค่อนข้างเก่าอากาศที่นี่ร้อนอบอ้าว อาจเป็นเพราะหญิงสาวมาจากเมืองหนาวพอมาสัมผัสดินแดนทะเลทรายจึงรู้สึกอากาศต่างกันสุดขั้ว เธอเดินไปตามทางพร้อมผู้โดยสารคนอื่น ๆ ท้องฟ้ายังมืดสลัว ดียังมีแสงไฟจากอาคารด้านหน้าให้ความสว่าง ไม่เช่นนั้นทางเดินคงมืดไปหมด สาวชาวไทยอดคิดไม่ได้ว่าอียิปต์ช่างประหยัดไฟเสียจริงเทียบไม่ได้กับเมืองไทยเปิดไฟสว่างไสวทุกหัวมุมเมือง

วาสิตายกประเป๋าใบใหญ่ของตนออกจากสายพานรับกระเป๋าแม้จะมีใบเดียวแต่ก็หนักเอาการ เธอแบกมันไว้ข้างหลังส่วนเป้ใบเล็กหญิงสาวก็นำมันห้อยคอไว้ เธอไม่ลืมขอพรจากเทพเจ้าฮอรัสเทพเจ้ายอดนักสู้แห่งปฐพีอียิปต์เสร็จแล้วสูดหายใจรับพลังความกล้าก่อนก้าวเข้าไปในตัวอาคารที่เชื่อมต่อกับสถานีผู้โดยสาร

ผ่านพิธีการตรวจคนเข้าเมืองแล้วเธอก็แลกเปลี่ยนเงินตราเตรียมไว้ใช้จ่ายภายในประเทศ โดยในอาคารมีเคาน์เตอร์ของธนาคารรับแลกเปลี่ยนเงินตรา ซึ่งทุกข้อความไม่ว่าจะเป็นป้ายประกาศหรือเอกสารต่าง ๆจะมีภาษาอังกฤษควบคู่ไปกับภาษาอารบิกมีเจ้าหน้าที่คอยบริการให้นักท่องเที่ยววาสิตารู้สึกว่าตัวเองออกจะโชคดีอยู่หน่อยในเรื่องภาษาท้องถิ่นเพราะเธอเคยฝึกพูดกับเพื่อนร่วมชั้นเรียน ซึ่งเป็นชนชาวอาหรับ

แลกเงินเรียบร้อยแล้ว วาสิตานำพาเจ้ากระเป๋าคู่ใจก้าวออกมาจากตัวอาคารดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตะลึง ด้วยบรรดารถแท็กซี่จอดรอรับผู้โดยสาร เรียงคันกันยาวเหยียดสารถีประจำรถแท็กซี่คันแรกนิ่วหน้าแสดงความผิดหวัง ต่อเมื่อเธอเดินผ่านรถบุโรทั่งของตนเธอส่ายหน้าเหนื่อยหน่ายกับแสงไฟหน้ารถคันอื่น ๆ สาดส่องเรียกร้องความสนใจไม่ลดละ

วาสิตาคิดว่าเธอมีแผนการเดินทางที่แน่นอนจึงแวะมองหาของกินใส่ท้องแก้หิวดีกว่า จะรีบร้อนไปทำไมในเมื่อห้องพักเธอก็จองเอาไว้แล้ว

หญิงสาวเลือกเดินเข้าไปในร้านไก่ทอดชื่อดังสัญชาติอเมริกันเพราะอย่างน้อยก็เป็นเมนูสากล ไม่ต้องลุ้นอาหารพื้นเมืองที่เธอไม่คุ้นชินการตกแต่งร้านก็ไม่ต่างอะไรกับสาขาในประเทศอื่น ๆจะต่างกันก็เรื่องแถวของลูกค้า ชายหญิงห้ามเข้าแถวปนกัน

กระเป๋าใบโตบนหลังสร้างความลำบากในการต่อแถวเข้าคิวของหญิงสาวเป็นอย่างมากแถวรึก็ยาวเหยียด จำนวนแถวแบ่งเพศก็ยังมาสร้างความช้ำใจเข้าไปอีกมีผู้ชายอยู่นิดเดียวแต่ให้สิทธิ์ถึงสามแถวผู้หญิงจำนวนเยอะกว่ากลับให้ยืนต่อกันได้แถวเดียวสองมาตรฐานชะมัด'เฮ้อ!'เสียงถอนใจของหญิงสาวที่มาจากดินแดนเสมอภาคคิดแล้วก็ให้น้อยใจแทนสตรีอียิปต์

วาสิตาทนหิวจนไส้กิ่วกว่าจะถึงคิวได้สั่งอาหารกับเขาซื้ออาหารเสร็จยังต้องลำบากในการมองหาที่นั่งกินอีกจะมีโต๊ะตรงไหนว่างพอวางสัมภาระใบมหึมานี้ได้อย่างปลอดภัยไหมหนอ

'อ้อ เจอพอดี'ร่างบอบบางยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นว่าทางด้านขวามือมีโต๊ะเล็กว่างอยู่ตัวหนึ่งมีเก้าอี้หนึ่งตัวเหมาะกับผู้มาคนเดียวอย่างเธอพอดีแต่เพราะที่นั่งอยู่ชิดผนังหญิงสาวจึงวางกระเป๋าเดินทางเอาไว้ด้านนอก ส่วนกระเป๋าใบจิ๋วห้อยคออยู่นั้น คงไม่เป็นการดีถ้าเธอจะห้อยมันเป็นเป้าสายตาพวกมิจฉาชีพ เธอจึงปลดมันออกจากคอแล้วยัดมันลงในช่องใส่ของด้านหน้ากระเป๋าใบใหญ่รูดซิปแล้วก็หันมาจัดการกับอาหารตรงหน้า

อาจเพราะเธอเป็นผู้หญิงแปลกตาเพียงคนเดียวในร้านจึงตกเป็นเป้าสายตาลูกค้าท้องถิ่น แม้พยายามไม่สนใจแต่ก็ห้ามอาการประหม่าไม่ได้ กินอาหารเสร็จก็ลุกพรวดไปยังจุดบริการอ่างล้างมือ ไม่นานก็เดินกลับมา นั่งย่อยอาหารผ่อนคลายตนเองสักพัก เตรียมกายพร้อมการเดินทาง มองออกไปภายนอกบรรยากาศยังสลัว ๆ ไม่สว่างดีนักทว่าได้เวลาไปโรงแรมที่จองห้องพักไว้แล้ว

"ได้เวลาตะลุยไคโรแล้วนะ วาสิตา" หญิงสาวรำพันบอกตัวเองราวตื่นเต้นกับการผจญภัย ลุกขึ้นลากเป้ใบใหญ่มาใกล้ตัว รูดซิปเปิดช่องใส่ของด้านหน้าจะหยิบกระเป๋าใบเล็ก ทว่าเมื่อควานมือลงไปก็ถึงกับหน้าซีดมือสั่น เพราะพบแต่ความว่างเปล่า

กระเป๋าใบเล็กของเธอหายไป!

“บ้าเอ๊ย! มันหายไปไหน?" วาสิตาบ่นพึมพำพลางรีบลากเจ้ากระเป๋าใบใหญ่มาใกล้ตัวที่สุดพยายามล้วงมือลงไปควานหาเจ้ากระเป๋าใบจิ๋วอีกครั้งอากัปกิริยาร้อนรนของคนใบหน้าซีดเซียวคงผิดสังเกตผู้คนรอบข้างจึงต่างจ้องเธอเป็นจุดเดียว

'ให้ตายสิ ฉันจะทำยังไงดี มันหายไปจริง ๆ ด้วย'

หญิงสาวรื้อค้นจนแน่ใจว่ามันได้อันตรธานไปจริงๆ ร่างบอบบางทิ้งตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน พลางคร่ำครวญในใจเธอจะทำอย่างไรล่ะทีนี้ กระเป๋าสตางค์ วีซ่าทุกสิ่งทุกอย่างของเธอหายไปพร้อมกับมัน!

วาสิตาลุกเดินไปขอความช่วยเหลือจากพนักงานภายในร้านอย่างน้อยอาจจะมีใครสักคนในร้านเห็นรูปร่างหน้าตาเจ้าหัวขโมยบ้างแต่เมื่อเห็นทุกคนส่ายหน้าเป็นคำตอบ เธอยิ่งใจเสียค่าโรงแรมห้องพักเธอชำระค่าจองไว้เท่านั้นแล้วยังไม่มีหลักฐานยืนยันการจอง ทางโรงแรมคงไม่ยอมให้เข้าพักแน่ ๆ

คนในร้านเริ่มจับกลุ่มคุยกันล้งเล้งเป็นภาษาอารบิกมองเห็นปากคนนั้นคนนี้ขยับไม่หยุด ยิ่งเครียดจัดความรู้สึกของเธอตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับหมูที่ถูกจับใส่สายพานเลื่อน..เลื่อนไปเรื่อยๆจนไปสู่จุดจะถูกชำแหละเป็นชิ้น ๆ

ยังไม่ทันเรียกสติกลับคืนมาก็มีมือใครคนหนึ่งคว้าต้นแขนเธอลากออกมายืนภายนอกร้านด้วยกันเขาคนนั้น เป็นหนุ่มอาหรับอายุน่าจะย่างเลขสาม ผิวคล้ำจัดหน้าตาดีแต่งกายสุภาพ เขาดูใจดีโดยเฉพาะสีหน้าของเขาแสดงถึงความเห็นอกเห็นใจ ในความโชคร้ายของเธอ

"ผมคิดว่าคุณควรไปโรงพัก เพื่อขอความช่วยเหลือจากตำรวจนะครับ"เขาใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารได้คล่องเลยทีเดียว

วาสิตายิ้มขอบคุณ แต่เธอเพิ่งจะเหยียบย่างมาอียิปต์เป็นครั้งแรกจะให้เธอรู้จักทางไปโรงพักที่ไหนล่ะ

"เอ่อ..พอดีฉันเพิ่งมาอียิปต์เป็นครั้งแรกค่ะ"

เขาเลิกคิ้ว "คุณเพิ่งเคยมาที่นี่งั้นหรือ?"  เขาถามย้ำ พึมพำบางอย่าง แล้วออกตัวจะช่วยเหลือ "งั้นไม่เป็นไร ผมจะพาคุณไปเอง"

"ขอบคุณมากค่ะ คุณช่างเหมือนเทพมาโปรดจริง ๆ"วาสิตายิ้มกว้าง เธอมืดแปดด้านเกินกว่าจะพินิจสิ่งใด

หญิงสาวขอตัวกลับเข้าไปในร้านเอากระเป๋าใบใหญ่ และกลับออกมาเดินตามเขาต้อย ๆ ไปขึ้นรถเก๋งค่อนข้างเก่าจอดไกลจากร้านอาหารเล็กน้อย

ต่อเมื่อนั่งรถมากับเขาได้สักระยะหญิงสาวก็รู้สึกแปลก ๆ ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไร หัวใจเธอก็มีแต่ความอึดอัด ด้วยพฤติกรรมของเขาชอบลอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พอเธอสบตาเขาก็ตีหน้าขรึม

‘เทพโอซิริส ช่วยลูกด้วย’

วาสิตาภาวนาขอพลังเทพเจ้าโอซิริสช่วยปกป้อง แต่ดูเหมือนเธอจะลืมชีวประวัติ'เทพอานูบิส' ผู้นำพาดวงวิญญาณไปสู่ดินแดนแห่งความตายเสียสิ้น

ระหว่างนั้นสายตาพลันสะดุดป้ายเขียนเป็นภาษาอารบิกตัวใหญ่มีภาษาอังกฤษกำกับอยู่ด้านล่าง

'สถานีตำรวจ' ดวงตาหญิงสาวถึงกับเบิกกว้างดีใจกับสถานที่ที่จะทำให้เธอได้รับความช่วยเหลือแต่สารถีหนุ่มเจ้าถิ่นกลับทำเป็นไม่เห็นหมุนพวงมาลัยหักเลี้ยวรถเข้าสู่ถนนอีกด้านซึ่งเป็นคนละทาง!

วาสิตาหันขวับจ้องเขาเขม็ง แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยินดียินร้ายสายตาของเธอแล้วยังจะตั้งหน้าตั้งตาขับตะบึงไปเรื่อยเหมือนไม่อยากให้ความตั้งใจบางอย่างหยุดชะงักสักนาที

'เอาเข้าแล้วมั้ยล่ะวาสิตา โดนแขกหลอกพาไปไหนล่ะเนี่ย' หัวใจของเธอเต้นระทึก หวาดกลัวต่อการกระทำของเขา

"นี่จะไปไหนของคุณ สถานีตำรวจอยู่ทางโน้นนะ!"

แม้จะใช้เสียงพูดกับเขาดังเพียงใดเขาก็ยังนิ่งเฉยมีเพียงแววตาเยียบเย็น บ่งบอกให้เธอรู้ว่าชายผู้นี้เป็นมิจฉาชีพอย่างแน่นอน

‘ทำไงดี’ วาสิตาคิดหาวิธีออกจากรถเร็วเท่าความคิดเธอใช้จังหวะรถชะลอความเร็วเพื่อหักเลี้ยวเข้าสู่ทางเล็กแคบ ผลักบานประตูที่ไม่ค่อยแข็งแรงนักด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมด ประตูเปิดออกก็พุ่งตัวไปนอนบนพื้นร่างบอบบางล้มลุกคลุกคลาน ตั้งสติได้ก็กระเสือกกระสนลุกวิ่งอย่างทุลักทุเลความกลัวทำให้ไม่รู้สึกรู้สาความเจ็บปวดของร่างกาย รู้แต่ว่าทุกวินาทีต้องเร่งฝีเท้าให้เร็ว หลับหูหลับตาวิ่งชนิดไม่คิดเหลียวหลังยิ่งได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งไล่ล่าตามหลังยิ่งทวีความกลัวจนเสียขวัญ หญิงสาวเสียสติสุดขีดขณะวิ่งออกสู่ถนนใหญ่แล้วไม่ทันเห็นรถยนต์คันหนึ่งที่แล่นตรงมาพอดีโครม!

รถคันนั้นไม่ได้ขับเร็วนัก แต่ก็ปะทะร่างบอบบางล้มลงไปกลิ้งบนพื้นวาสิตาชาวูบไปหมดทั้งตัว ไม่นานสติสัมปชัญญะของเธอก็ดับลงจนกระทั่ง

"ลืมตาสิ น้องสาวของข้า.."

'ใคร..เสียงใคร?' วาสิตาร้องถามในใจเมื่อได้ยินเสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นในมโนสำนึกเธอพยายามจะเปิดเปลือกตาแต่มันไม่ขยับและเธอไร้เรี่ยวแรงเหลือเกินชั่วขณะหญิงสาวได้ยินเสียงหายใจแรงของใครคนหนึ่ง เขากำลังขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอจากนั้นก็ได้ยินเขาพูดสื่อสารกับอีกคนด้วยภาษาท้องถิ่น

"เธอคงฝันร้าย"

ฮาจารีก้มมองใบหน้าหญิงสาวที่กำลังนอนหมดสติ หญิงสาวสลบไปหลังจากวิ่งมาปะทะรถของเขาวงหน้ารูปไข่สวยใสเกลี้ยงเกลา คิ้วดำเรียวขนตางอนงามเรียงเป็นแพริมฝีปากล่างอวบอิ่มริมฝีปากบนบางหยักคล้ายรูปหัวใจผมดำยาวเหยียดตรงเกือบถึงบั้นเอว

ผู้หญิงคนนี้สวยถูกใจเขาจริง ๆ

"พาเธอไปกับเรา ชาระ" ชายหนุ่มออกคำสั่งกับผู้เป็นลูกน้องซึ่งอีกฝ่ายก็รับคำสั่งนั้นก่อนที่วาสิตาจะได้ยินเสียงฝีเท้าของชายคนดังกล่าวเดินห่างออกไปตามด้วยเสียงเปิดประตูรถพร้อมกับสัมผัสที่แสดงถึงความอ่อนโยนจากท่อนแขนของชายผู้อุ้มเธอขึ้นและเมื่อเธอถูกนำมาร่วมขบวนเดินทาง พวกเขาก็เริ่มสนทนากัน

"เราต้องพาเธอกลับไปด้วยเหรอครับ" ชาระถามย้ำ

"คงต้องเป็นแบบนั้น ผู้หญิงคนนี้กำลังได้รับบาดเจ็บ จำเป็นต้องนำเธอไปรักษาตัว ไปกันเถอะ" ฮาจารีเอ่ยตอบเสียงเรียบ

"ครับ..นายท่าน" ชาระ ลูกน้องคนสนิทซึ่งทำหน้าที่สารถีรับคำสั่งจากนั้นสตาร์ทรถ รถเคลื่อนตัวด้วยความเร็วที่ไม่มากนัก

'ฉันจะถูกพาไปไหนอีก' วาสิตารู้ซึ้งว่าพวกเขากำลังช่วยเหลือแต่ถ้าถึงขนาดต้องพาเธอไปไหนด้วยไม่ดีเลยได้โปรดรอให้เธอฟื้นตัวก่อนได้ไหม แล้วเธอจะดูแลตัวเองลืมตาได้ก็อยากจะบอกพวกเขาแบบนี้ แต่ความอ่อนเพลียนี่สิ มันทำลายเรี่ยวแรงของเธอจนไม่เหลือหลอ

“..”หญิงสาวสะดุ้งตื่นจากอาการหลับใหลก่อนจะคิดด้วยความสงสัยว่าตอนนี้เธออยู่ทีไหนกัน ทำไมมันจึงมืดไปหมดเธอกำลังวิ่งหนีคนใจร้ายที่หลอกเธอขึ้นรถไปอยู่ไม่ใช่หรือแล้วเหตุใดเธอจึงมานอนอยู่ตรงนี้ ดวงตากลมโตปรับแสงได้แล้วก็มองกวาดไปรอบบริเวณมันเป็นห้องสี่เหลี่ยมเล็กอับชื้นและไม่มีอะไรเลยนอกจากความมืดและความว่างเปล่าที่สร้างบรรยากาศให้แสนหดหู่

ทันใดนั้น ประตูห้องค่อย ๆ แง้มออก มีแสงเล็ดลอดเข้ามาพร้อมร่างเงาของใครคนหนึ่ง เขายืนตระหง่านอยู่หน้าประตูเธอเงยหน้าขึ้นสบดวงตา แล้วก็เห็นว่าดวงตาคู่นั้นมองตอบกลับมาด้วยความเมตตาปรานี

ความรู้สึกกำลังหวาดกลัวจึงกลับกลายเป็นความรู้สึกปีติยินดี ซึ่งไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม เธอรู้สึกขอบคุณถ้าเขามาเพื่อช่วยเหลือทว่าแววตาแห่งความปรานีก็กลับเปลี่ยนไปโดยฉับพลัน จากอ่อนโยนกลายเป็นมีสีแดงวาวน่าหวาดกลัว และเมื่อมือของเขาขยับ

ขวับ ! ขวับ ! ขวับ !

แส้ยาวตวัดลงพื้นเพื่อข่มขวัญมันอยู่ในมือของเขา..เรือนร่างบอบบางลนลานสั่นเทารู้ในทันทีว่าตนกำลังจะได้รับความเจ็บปวดจากเงื้อมมือชายคนนั้น

"อย่านะ! อย่า! ช่วยด้วยค่ะ..ช่วยด้วย!"