เสน่หานาคี : บทที่ 11 ชั้นบาดาล

นิยายเปิดเช่าและขาย

เรื่อง เสน่หานาคี

แสงเรืองรองยามเช้าสาดส่องไปทั่วผืนน้ำ ภายในโถงถ้ำใต้บาดาลนาคราชผู้ทรงศีลอยู่ในสมาธิญาณสัมผัสการมาเยือนของฝีเท้าเงียบกริบ

“เจ้ามาหาเราด้วยเรื่องอันใดหรือนาคีสร้อยจันทร์” เสียงเรียบทุ้มเอ่ยถามทั้งเปลือกตาปิดสนิท

“ข้าเจ้ามาขอความช่วยเหลือ ท่านวทันยู ได้โปรดเมตตาข้าเจ้าสักครั้งเถิด ข้าเจ้าทุกข์ทรมานเหลือเกิน” สร้อยจันทร์ทรุดกายอ่อนล้าพร้อมก้มศีรษะลงตรงเบื้องหน้านาคราชผู้บำเพ็ญศีลจนมีบารมีแก่กล้า

“มันเป็นกรรมของเจ้า ถ้าเจ้าพยายามแก้ไขมันพ้นได้ เจ้าก็จะพ้นทุกข์ทรมาน”

นาคีสร้อยจันทร์เงยหน้าเศร้าหมองทอดมองใบหน้าคมคร้ามของผู้เป็นพี่ชาย “ข้าเจ้าได้ดำเนินการแล้ว และหวังว่ามันจะสำเร็จลุล่วง แต่ตอนนี้ข้าเจ้าอ่อนพลังเหลือเกิน และถ้าปล่อยไว้ ข้าเจ้าจะไม่สามารถนิมิตกายเป็นมนุษย์เช่นนี้ได้อีก ท่านพี่ ได้โปรดช่วยข้าเจ้าด้วยเถิด”

นาคราชผู้ทรงศีลเปิดเปลือกตามองนางนาคีที่นั่งสำรวมอยู่เบื้องหน้า นางผู้เป็นน้องสาวได้กระทำผิดอันใหญ่หลวง จนเกิดเป็นกรรมให้ได้ทุกข์ทรมานกายมาเป็นร้อย ๆ ปี แต่ในขณะนี้นางได้สำนึก และพยายามแก้ไขในการกระทำนั้น ผู้ประพฤติผิดกำลังกลับตัวกลับใจผู้ทรงศีลหรือจะแล้งไร้ความเมตตา

“สร้อยจันทร์ เจ้าช่างน่าเวทนานัก เจ้าจงประนมมือ ตั้งจิตอธิษฐานในสิ่งที่เจ้าปรารถนาเถิด ข้าจะช่วยเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย”

“ขอบพระคุณท่านพี่ หลุดพ้นบ่วงกรรมครานี้ ข้าเจ้าจะมิทำผิดต่อสิ่งใดอีก ข้าเจ้าสัญญา” นาคีสาวกล่าวเสร็จ ประนมมือก้มลงกราบ เพื่อรับพรอันประเสริฐเสริมพลังชีวิตของตนจากนาคราชผู้บำเพ็ญภาวนามานานหลายร้อยปีภายในโถงถ้ำเมืองบาดาลแห่งนี้

ชั้นบาดาล..สิบโมงเช้าทุกคนต่างลงมารวมกันที่ชั้นบีซึ่งสร้างสรรค์เสมือนพิภพบาดาล ดินแดนความเชื่อเรื่องเมืองพญานาคที่รอวันหาคำตอบว่ามีจริงหรือไม่ แม้จะยังพิสูจน์ไม่ได้ แต่ความเชื่อและความศรัทธาก็ฝังอยู่คู่ชาวลำน้ำโขงมาช้านาน

อุรัสยากับปานเลขาพร้อมเหล่าคณะกองถ่ายเดินตามพนักงานสาวของโรงแรมผ่านบริเวณด้านหน้าตกแต่งด้วยก้อนหินมันวาววางเรียงรายแซมด้วยต้นไม้ดอก ให้ความสวยงามและสงบร่มรื่น ก่อนก้มลอดอุโมงค์ทีละคนเข้ามายังโถงด้านในซึ่งจัดเป็นห้อง ๆ แต่ละห้องรังสรรค์เรื่องราวบนโลกเร้นลับใต้พิภพผ่านรูปปั้นอย่างวิจิตรบรรจง

อุรัสยาเดินมาหยุดอยู่ห้องแรกมีสัตว์นานาท่ามกลางพงไพร ในจำนวนนั้นดาราสาวให้ความสนใจกับกระต่ายน้อยหมอบราบอยู่ใต้พงหญ้า ดวงตาเรียวสีดำวาวเหมือนมีชีวิต ครั้นพินิจดวงตากระต่ายนานเข้าหญิงสาวเกิดความรู้สึกว่าคุ้นเคยดวงตานี้เสียจริง พลางถอนใจกับความคุ้นเคยที่เกิดขึ้นกับตนต่าง ๆ นานา ตั้งแต่แม่น้ำ ต้นไม้ แล้วนี่ยังจะสัตว์ตัวกระจ้อยร่อยอีก

ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ยังไม่มีคำตอบต่อสิ่งเหล่านี้แผ้วผ่านเข้ามาให้เธอได้เข้าใจมันเลยสักครา จนกระทั่งเสียงคนที่ยืนอยู่ข้างกายเอ่ยถาม เธอจึงหันไปสบกับ ‘ดวงตาสีดำ’ ที่ให้ความรู้สึกคุ้นเคยไม่ต่างกัน

“อุ้ม เป็นอะไรหรือเปล่า ดูเธอซึม ๆ ไปนะ”

สงสัยเธอคงอยู่ในความคิดตัวเองนานเกินไป ทำให้ปานเลขาเกิดอาการเป็นห่วง ซึ่งตอนที่เธอลงไปชั้นถ้ำองค์นาคินทร์ก็ดึกมากแล้ว จึงไม่แปลกถ้าเธอจะตื่นมาตอนเช้าด้วยอาการอิดโรยจนดูเซื่องซึม

“เมื่อวานเผลอนอนตอนหัวค่ำ ถึงเวลาจริง ๆ ก็นอนไม่ค่อยหลับ เช้าตื่นมาเลยรู้สึกเพลียจ้ะกระติ๊บ” 

อุรัสยาหวนคิดถึงความรู้สึกเมื่อช่วงเช้า ท่ามกลางแสงสีทองอ่อน ๆ สาดส่องผ่านกระจกใสหน้าต่าง หญิงสาวเปิดเปลือกตาต้อนรับอรุณรุ่ง ด้วยความรู้สึกเหนื่อยอ่อนราวกับว่าค่ำคืนที่ผ่านตนได้ฝ่ามรสุมมาอย่างหนัก ทั้งที่เสื้อผ้าหน้าผมยังอยู่ในสภาพปกติทุกอย่าง

เพราะก่อนเธอหลับใหลไปบนเตียงขององค์นาคินทร์ เธอรู้สึกเหมือนตนกำลังถูกคุณ ‘ท่านนาคราช’ รังแก แต่พอตื่นมากลับพบว่าร่างกายไร้สิ่งผิดปกติใด ๆ ทั้งสิ้น เว้นแต่รสสัมผัสจับต้องที่เขาได้ฝากเป็นร่องรอยความทรงจำ ซึ่งหญิงสาวคิดขึ้นมาคราใดให้รู้สึกละอายเสียทุกที

‘หึ.ๆ.’

น้ำเสียงผ่านลำคอของใครบางคนดังเข้ามาในโสตประสาท อุรัสยาหันซ้ายแลขวาพลางรู้สึกว่าตนเหมือนถูกบุคคลไม่คิดเผยตัวหัวเราะเยาะหยันเข้าให้แล้ว

“อยากเย้ยกันก็เชิญเลย แต่มันไม่ทำให้ฉันเลิกไปตอแยท่านหรอกจะบอกให้” ดาราสาวเผลอตัวพูดโพล่งออกไป ไม่ทันคิดว่าจะสร้างความฉงนใจให้กับเพื่อนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ จนอีกฝ่ายย่นคิ้วเอ่ยถาม

“เธอพูดกับใครน่ะอุ้ม?”

อุรัสยาได้สติ รีบหาข้อแก้ตัวเป็นพัลวัน “เปล่า ฉันแค่นึกถึงคำสนทนาในบทละครก็เลยเผลอพูดออกมา”

“เอะ มีบทพูดนี้ด้วยหรือ แต่เท่าที่ฉันอ่านมันไม่มีนะ” ปานเลขาได้อ่านบทละครของเพื่อนมาบ้างคร่าว ๆ ซึ่งเป็นช่วงเริ่มต้นเมื่อครั้งนาคนาคีเป็นนางฟ้า เธอยังไม่เห็นบทโต้ตอบเช่นนี้สักหน่อย

“ก็ใช่ แต่ เอ่อ ฉันแค่ลองนึกถึงคำพูดที่จะใช้โต้ตอบกับท่านนาคราชยังไงให้คนดูได้อรรถรสเท่านั้นหรอกน่า กระติ๊บจ๋าอย่าสงสัยอะไรนักเลย รีบตามกลุ่มไปเถอะพวกเขาเดินไปตรงโน้นแล้ว” อุรัสยาบุ้ยใบ้ให้เพื่อนเห็นว่าพวกตนได้ห่างจากกลุ่มคณะมาก ก่อนคะยั้นคะยอให้รีบเดินตาม

ปานเลขาแม้จะแปลก ๆ กับพฤติกรรมของเพื่อนสนิท ที่ช่วงนี้มักเก็บตัวเงียบเหมือนมีอะไรซุกซ่อนไม่ให้เธอได้ล่วงรู้ ทั้งที่ตลอดมาทั้งสองต่างไม่เคยมีเรื่องปิดบังต่อกัน แต่ก็จำต้องขยับเท้าเพื่อก้าวไปให้ทันคนอื่น โดยเก็บความสงสัยไว้และคอยจับสังเกตพฤติกรรมผิดปกติของเพื่อนต่อไป

ลับหลังเพื่อนขี้สงสัยอุรัสยาลอบถอนใจ ปานเลขาเป็นคนตาไวคงจับสังเกตได้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับเธอ ซึ่งในเช้านี้เธอยอมรับว่าไม่ร่าเริงเบิกบานอย่างเคยแล้วยังมีสีหน้าหงุดหงิดตลอดเวลา นั่นเพราะความสงสัยว่านาคราชหนุ่มสัมผัสเรือนกายของเธอในตอนหลับแล้ว เขาได้ทำอะไรต่อจากนั้นอีกหรือเปล่า ซึ่งความกังขาคาใจนี่แหละ ที่มันส่งผลให้เธอไม่มีกะจิตกะใจเริงร่าต่อเรื่องใด ๆ ทั้งไม่อยากกินอาหาร ไม่อยากพูดคุยกับใคร  แต่อยากพบกับคนก่อปัญหาคาใจเพื่อถามเอาคำตอบให้รู้แล้วรู้รอดเสียมากกว่า

“เหมออีกแล้วนะอุ้ม” เสียงทักจากปานเลขาเรียกสติเธอกลับคืนมาอีกครั้ง หญิงสาวรีบกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มและเข้าไปโอบเพื่อนหลวม ๆ

“โธ่ กระติ๊บ อุ้มคิดโน่นคิดนี่ไปตามเรื่อง อย่าจับผิดกันแบบนี้สิ”

“ก็ฉันเป็นห่วง กลัวจะเก็บอะไรมาคิดคนเดียวนี่แหละถึงต้องคอยถาม ถ้าเธอยังเห็นฉันเป็นเพื่อนมีอะไรเราต้องปรึกษากันนะอุ้ม” ปานเลขายัดไม้เด็ดใส่อีกฝ่าย เพื่อย้ำเตือนว่ายังมีเพื่อนคู่ทุกข์คู่ยากอย่างตนที่พร้อมจะดูแลช่วยเหลือ มีเรื่องทุกข์ร้อนสิ่งใดอย่าได้คิดปิดบัง

“จ้ะ กระติ๊บเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด” ดาราสาวปลอบใจเพื่อนไป แต่ไม่คิดสัญญาว่าตนจะเล่าเรื่องไม่สบายใจให้เพื่อนฟัง โดยเฉพาะเรื่องที่เธอยังจับต้นชนปลายไม่ได้ แล้วยังจะเรื่องน่าอายเมื่อคืนอีก

‘ขอโทษนะกระติ๊บฉันไม่คิดปิดบังอะไรเธอหรอก แต่ฉันยังไม่พร้อมจะเล่าเท่านั้นเอง’ อุรัสยากล่าวขอโทษขอโพยเพื่อนสาวในใจ ก่อนจูงมือปานเลขาให้เดินตามคณะไปเรื่อย ๆ คราวนี้เธอเพิ่งรู้สึกว่าตนเข้ามาหยุดยืนอยู่ในอุโมงค์ด้านใน มีก้อนหินสีดำเรียงรายตั้งแต่ปากทางเข้าคล้ายกับถ้ำท่านนาคราช จึงเป็นโอกาสให้เธอหันเหความสนใจของเพื่อนด้วยการชี้ชวนให้ดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

“กระติ๊บดูสิ เขาสร้างได้เหมือนถ้ำบาดาลจริง ๆ เลย”

ซึ่งปานเลขามองออกว่าอุรัสยามีเรื่องปิดบังเธอจริง ๆ แต่ยังไม่พร้อมที่จะเล่ามันออกมาให้ใครฟัง ฉะนั้นด้วยความรักเพื่อน เธอจะไม่ดึงดันซักไซ้จนอีกฝ่ายอึดอัดใจ

“ฉันก็ไม่เคยรู้นะว่าถ้ำพญานาคมีลักษณะยังไง แต่เท่าที่เห็นทำให้นึกทึ่งคนสร้างมากกว่า ช่างถ่ายทอดจินตนาการได้ดีจริง ๆ ดูอย่างพญานาคองค์นั้น” ปานเลขาจำต้องคล้อยตามเพื่อน ด้วยการชี้ไปที่พญานาคสามเศียรขนดอยู่บนหินก้อนใหญ่ใกล้น้ำตกจำลองเล็ก ๆ ที่มองผ่านสายน้ำเหมือนมีปากถ้ำลอดลึกเข้าไปได้

“อะแฮ่ม ดูอะไรกันอยู่ครับสาว ๆ” น้ำเสียงทักจากคนอารมณ์ดี เรียกสายตาสองคู่ให้หันหลังมามอง

“ดูปากถ้ำตรงน้ำตกจำลองค่ะคุณธัช” ปานเลขาเอ่ยตอบ โดยไม่ลืมที่จะส่ายสายตาไปรอบ ๆ ตัวเขา แล้วพูดแดกดันอีกฝ่าย “แหม ห่างกันได้แล้วนะคะ”

ไม่ต้องเอ่ย ชัชพิมุขก็รู้ดีว่าผู้จัดการสาวพูดพาดพิงถึงใคร เพราะตั้งแต่รู้ว่าได้ร่วมงานกันดาราดาวร้ายผู้เลอโฉมก็ตามติดเขาแจ ซึ่งรู้ ๆ กันถึงความสนิทสนมที่หญิงสาวผู้นั้นสร้างขึ้นเป็นเพียงการปั่นกระแสข่าวซุบซิบดารา เพื่อให้ได้โลดแล่นอยู่บนหน้าปกนิตยสารบันเทิง

“ก็แยกกันตอนผมเดินตรงมาหาคุณกระติ๊บนี่ล่ะครับ”

“เหอะ ดีที่รู้ตัวว่าไม่ควรเข้ามาใกล้รัศมีของฉัน” ปานเลขาค้อนขวับ กับวาจายอกย้อนของดาราหนุ่ม

ชัชพิมุขก้มศีรษะซ่อนความขบขัน แล้วเลิกคิ้วยียวนประกอบคำตอบที่มีให้กับอีกฝ่าย จากนั้นดาราหนุ่มหันเหความสนใจไปที่รูปจำลองพญานาคสามเศียรตรงหน้า ข้างฐานระบุชื่อ ‘รณชัชนาคราช’ ชั่ววูบเขารู้สึกว่าดวงตาสีแดงวาววับราวกับมีชีวิต

“ธัชคะ”

ชัชพิมุขสะดุ้งกับเสียงเรียกเบา ๆ ของดาราสาว เขาหันมาส่งยิ้มเก้อ ก่อนยกมือขึ้นลูบใบหน้าขณะพูด “สงสัยเมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย ทำให้สายตาเบลอมองอะไรแปลก ๆ ไปหมด”

“อะไรหรือคะที่ว่าแปลก ๆ?” อุรัสยาเลิกคิ้ว ตั้งตารอฟังสิ่งที่ชายหนุ่มพูดออกมา

“ก็เมื่อเช้านะสิอุ้ม ผมเห็นผู้หญิงเดินหายไปในน้ำ ผมตั้งใจเปิดหน้าต่างออกเพื่อตะโกนเรียกเขา แต่สิ่งที่ผมเห็นต่อจากนั้นกลับเป็นงูตัวใหญ่ สีดำทะมึนเลยเชียว เห็นอยู่สักพักก็จมหายลงไป ผมอยากจะออกไปมองชัด ๆ ว่าสิ่งที่เห็นเป็นตัวอะไรกันแน่ แต่พูดแล้วก็ไม่เข้าใจว่าทำไมทางโรงแรมไม่ทำระเบียงให้ มองผ่านหน้าต่างเลยไม่แน่ใจว่าตัวเองตาฝาดหรือเปล่า”

“ผู้หญิงหรือคะ?” อุรัสยาเอ่ยถามโดยไม่ได้แสดงอาการแปลกใจสักนิดกับเรื่องงูใหญ่ในสายน้ำ กลับคิดใคร่ครวญถึงว่าท่านนาคราชเป็นผู้ชาย ฉะนั้นงูตัวใหญ่ที่ชัชพิมุขเห็นไม่น่าจะเป็นเขาได้ หรือว่ามีพญานาคอีกองค์?

“ธัชแน่ใจนะคะว่าเป็นงูตัวสีดำ”

“ครับ ดำเมี่ยมเชียว ขนาดลำตัวเท่าเสาไฟฟ้า” ดาราหนุ่มเล่าไปยิ้มไป ราวกับว่าเรื่องเล่าเช้านี้ของเขาเป็นเรื่องราวชวนขัน

‘ถ้างั้นก็ไม่ใช่’ เพราะท่านนาคราชนาคินทร์มีลำตัวสีเขียวเหลือบทอง แล้วจะเป็นใครได้ล่ะนอกจากหญิงสาวผู้เป็นตัวแทนของเขา

“อุ้มเคยเห็นเหมือนผมหรือครับ?” ชัชพิมุขเกิดความสงสัย หลังสังเกตเห็นสีหน้าครุ่นคิดของหญิงสาว

“เปล่าหรอกค่ะธัช เพียงแต่อุ้มยืนอยู่ในเมืองบาดาลที่เสมือนสถานที่จริงแล้วยังมีเรื่องเล่าของธัช ก็เลยอินกับเรื่องพญานาค ดูอย่างรูปปั้นพญานาครณชัชนี้ซี ลำตัวก็ดำเมี่ยมเหมือนงูใหญ่ที่ธัชเห็นเมื่อเช้าเลย” อุรัสยาเบี่ยงเบนความสนใจชายหนุ่ม ด้วยการชี้ชวนให้ดูรูปปั้นวิจิตรที่ขนดตัวแผ่พังพานอยู่ตรงหน้า

“อืม จริงด้วย แต่ผมรู้สึกว่าไม่ใช่ตัวนี้นะ เหมือนตัวนั้นจะเป็นผู้หญิง แต่นาคหญิงนาคชายต่างกันตรงไหนผมก็ดูไม่ออก อย่างงี้ต้องถามผู้รู้สินะ” ชัชพิมุขกล่าว ก่อนจะนึกถึงบุคคลที่ไม่เห็นจะมาทำหน้าที่ของตนเสียที

“เอ คุณเลขาอยู่ไหน หรือหน้าที่เลขาของโรงแรมทำให้ต้องโหมงานหนัก สายป่านนี้ถึงลุกไม่ขึ้น”

“ฉันอยู่นี่ค่ะ” ผู้ถูกกล่าวถึงเคลื่อนร่างอรชรในชุดทำงานของตนเข้ามาหา ก่อนเผยยิ้มเรียบ ๆ ไม่ยินดียินร้ายต่อคำวิพากษ์วิจารณ์ของคนตรงหน้า “ดิฉันต้องขอโทษด้วยที่มาช้า เพราะช่วงเช้ามีธุระนิดหน่อย แต่ตอนนี้มาแล้ว ถ้ามีคำถามอะไรที่อยากถามดิฉัน ก็เชิญได้เลยค่ะ”

อุรัสยามองเห็นบรรยากาศตั้งเค้าไม่ค่อยจะดี เพราะดูเหมือนชัชพิมุขจะคอยหาเรื่องหาราวกับเลขาสาวไม่เว้นวาย อย่างกับว่าดาราหนุ่มมีเรื่องโกรธเคืองกับอีกฝ่ายมานาน

“ยังไม่มีคำถามหรอกค่ะคุณเลขาสร้อยจันทร์ ธัชเค้าก็แค่ปากไว พูดไม่ทันคิด”

‘ปากเสียมากกว่า’ ปานเลขาซึ่งยืนเงียบ ๆ ร่วมฟังการสนทนามาโดยตลอด อดตงิดใจไม่ได้ที่เห็นสุภาพบุรุษดาราผู้ร่าเริงชอบเปิดปากหาเรื่องผู้หญิงซึ่งเป็นตัวแทนนายจ้างงานละคร ถ้าชายหนุ่มสร้างปัญหาทำให้เลขาสาวเกิดความไม่พอใจแล้วนำไปรายงานเจ้านาย เขาอาจถูกปลดกลางอากาศก็เป็นได้ คงเป็นเรื่องชวนปวดหัวถ้าต้องมาเฟ้นหานักแสดงนำชายเอาตอนนี้

เพื่อผลักไสสถานการณ์ที่เริ่มก่อลางไม่ค่อยดี ปานเลขาจึงตัดบทด้วยการชักชวนให้ทุกคนเดินดูห้องถัดไป “เดินไปดูในห้องนั้นต่อเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันคนอื่น”

ชัชพิมุขมองเชือดเฉือนเลขาสาวก่อนเดินตามสองสาวไป เหลือไว้แต่ร่างนิ่งของคนที่กำลังถูกดวงตาคมวาวของ ‘นาคราชรณชัช’ จ้องมองด้วยสายตาเย็นชา 

 

 ราคาขาย: 280 + 40 = 320 บาท 

(พื้นที่ห่างไกลลงทะเบียน)