เสน่หานาคี : บทที่ 8 หมองู

นิยายเปิดเช่าและขาย

เรื่อง เสน่หานาคี

อุรัสยาไม่อยากให้มีคำถามที่เธอไม่สามารถหาคำตอบได้เกิดขึ้น จึงลงมือทำความสะอาดพื้นที่เปรอะเปื้อน ยังดีที่นอนยังไม่เลอะมาก ปัดเพียงนิดคราบดินก็หายหมดเกลี้ยง จากนั้นเกรงว่าเพื่อนสาวจะรอนาน เธอจึงใช้เวลาไม่มากในการอาบน้ำแต่งตัว

ช่วงเวลาเหล่านั้นเธอได้ขบคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ปรากฏขึ้นมาให้เห็นเป็นฉาก ๆ ซึ่งคงเป็นฝีมือของนายทุนนาคราชนั่นล่ะที่กำหนดให้เธอได้เห็น แต่อะไรก็ไม่ติดใจเท่าตัวละครทุกตัวที่โผล่มาแต่ละครั้ง ล้วนเป็นตัวละครที่มีใบหน้าเหมือนคนใกล้ชิดไม่ว่าจะเป็นชัชพิมุข  ผู้กองภาวิน หรือแม้แต่ตัวเธอเอง นี่ก็เหลือแต่ปานเลขาว่าจะเป็นหนึ่งในตัวละครเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า

คิดถึงเพื่อน เพื่อนก็มา ปานเลขาคงคำนวณเวลาการแต่งตัวของเธอจนชิน เสียงเคาะประตูทำให้ร่างสูงหุ่นระหงในชุดกระโปรงผ้าพลิ้วลายดอกไม้สีชมพูอ่อน ๆ รีบเดินไปเปิด เพื่อนของเธอยังคงสวมชุดเสื้อเชิ้ตสีสดใสพับแขนตรงข้อศอกเข้าคู่กับกางเกงยีนส์เตรียมพร้อมกับการทำงานอยู่เสมอ แม้จะมีโอกาสพักผ่อนเพื่อเตรียมงานสองวันก็ตามที

ดาราสาวเบี่ยงตัวหลบเพื่อนที่พอประตูเปิด ก็ผลุบเข้ามาข้างในอย่างรีบร้อน

“มีอะไรหรือกระติ๊บ ดูเธอร้อนรนชอบกล” ได้มานั่งด้วยกันภายในห้องแล้ว อุรัสยาจึงเอ่ยถาม ด้วยเห็นท่าทางกระวนกระวายใจของอีกฝ่าย ทำให้คาดเดาว่าเรื่องที่เธอกำลังจะรับรู้ต้องเป็นเรื่องที่ไม่สู้จะดีนัก ซึ่งไม่กี่นาทีจากนั้น เธอก็ได้รับคำบอกเล่าถึงสิ่งที่เธอได้คาดเดาถูกต้อง

“ก็เรื่องโจรสองคนนะสิ เมื่อคืนผู้กองภาวินโทรมาจะขอคุยกับเธอให้ได้ แต่ฉันบอกเธอนอนหลับแล้ว คุยกับฉันได้ เขาบอกผลการสอบสวนว่าโจรนั่นถูกว่าจ้างมา แล้วคนที่ว่าจ้างพวกมันเป็นคนเล่นของจำพวกหมองู ชื่ออาจารย์อาคม” ปานเลขามองอาการพิศวงแกมตื่นตระหนกของเพื่อน แต่ไม่ปล่อยโอกาสให้อีกฝ่ายซักถาม ด่วนเล่าต่อให้จบ

“ตำรวจถามถึงที่อยู่คนว่าจ้างว่าอยู่แถวไหนก็ตามไปจับกุม แต่พอไปถึงบ้านที่เปิดเป็นตำหนักปิดเงียบ ถามชาวบ้านละแวกนั้นได้รับคำตอบว่าหมองูหายไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว คงจะรู้ว่าเจ้าสองคนนั่นทำงานพลาดเลยรีบหนี  เดี๋ยว ฉันขอเล่าให้จบก่อน” คำท้ายปานเลขาหยุดหายใจ แต่ยังห้ามเพื่อนให้เงียบรอฟังตนเล่าให้จบ เพราะเก็บกลั้นมาตั้งแต่เมื่อคืนยันเช้า อกแทบระเบิด

“ผู้กองภาวินกลัวว่าหมองูจะเดินทางมาที่นี่ เขาก็เลยขอตามคดีนี้เอง วันนี้ท่าจะมาถึงเย็น ๆ” เล่าจบเสียงถอนหายใจยาวดังขึ้น บ่งบอกว่าแม้จะถ่ายทอดคำพูดไปหมดแต่ก็ยังไม่คลายวุ่นวายใจอยู่ดี

“แล้วฉันไปเกี่ยวข้องกับพวกหมองูพวกนี้ได้ยังไง?” นี่คือสิ่งแรกที่อุรัสยารอจังหวะเอ่ยถาม หลังจากตั้งตาฟังเพื่อนเล่าเรื่องจนจบ

“ฉันเองยังงง เราไม่เคยเกี่ยวข้องกับคนพวกนี้ แต่กลับมีการว่าจ้างมาทำร้ายเธอถึงในบ้าน ฉันแปลกใจไม่ต่างจากเธอ แล้วก็กลัวแทนเธอมากด้วย ดีนะที่ผู้กองรับทำคดีเอง ยังแถมเดินทางมาเพื่อปกป้องเธอถึงที่นี่ พอจะให้อุ่นใจขึ้นบ้าง”

‘เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ช่วงนี้ถึงมีเหตุการณ์แปลก ๆ เกิดขึ้นกับเธอเสมอ’ อุรัสยาลอบมองสีหน้ากังวลของเพื่อนสาวพลางคิดว่าเก็บเรื่องชั้นใต้ดินนั่นเอาไว้ อย่าให้ปานเลขารู้ดีกว่า เพราะแค่เรื่องหมองู เพื่อนของเธอก็เครียดจะแย่แล้ว รู้เรื่องถ้ำงูอีกคงไม่เป็นอันทำอะไรพอดี

ทว่าท่ามกลางเรื่องราวร้าย ๆ ดาราสาวก็กลับมองเห็นทัศนคติเปลี่ยนไปในทางที่ดีของเพื่อนที่มีต่อผู้กองหนุ่ม ซึ่งเหมือนอีกฝ่ายล่วงรู้ความคิดของเธอจึงรีบอธิบายเป็นพัลวัน

“ผู้กองเป็นห่วงเธอมาก เขาติดต่อขอพักที่นี่แต่ทางโรงแรมบอกยังไม่เปิดรับคนเข้าพักเป็นทางการ เขาจึงต้องโทรจองห้องพักในเมือง ผู้กองคนนี้ฉันดูออกว่าเขาห่วงใยเธอจริง ๆ ไม่ใช่แค่ว่าอยากจีบ ฉันรู้สึกแบบนั้นก็เลยมองเขาในแง่ดีขึ้น ก็เท่านั้นแหละย่ะ เลิกมองเป็นคำถามเสียที”

อุรัสยายิ้มตอบสายตาค้อนขวับของเพื่อน เธอเชื่อมั่นในสายตาอ่านคนของปานเลขา จึงยินยอมให้เพื่อนสนิทที่สุดของเธอคนนี้ คัดกรองผู้ที่จะเข้ามาในวงจรชีวิตของเธอด้วยความยินดี

“ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย แค่รู้สึกดีใจที่เขาทำให้เธอมองเห็นในแง่ดีได้” อุรัสยาตัดสินใจไม่เล่าเรื่องที่เธอลงไปพบเจออะไรมาเมื่อคืน เพราะห่วงว่าเพื่อนจะเกิดอาการกลัว ‘ยิ่งเครียดเรื่องหมองู ถ้ายังเพิ่มเรื่องถ้ำงูคงแย่เข้าไปอีก  เงียบไว้ดีกว่า’ หญิงสาวเพียงส่งยิ้มอ่อน ๆ ขอบคุณความรักความห่วงใยที่เพื่อนมีต่อเธอ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะตีความเป็นอย่างอื่นเสีย

“ยิ้มอะไร อย่าบอกนะว่าดีใจที่ผู้กองเดินทางมา ไม่กลัวรถไฟชนกันหรือยังไง”

“ฮื่อ..เธอคิดไปเอง ทั้งเรื่องธัชและผู้กอง สองคนนี้เป็นเพื่อนฉันเท่านั้น ไม่มีลึกซึ้งกว่านี้ ฉันคบพวกเขาในฐานะเพื่อนด้วยความจริงใจ”  อุรัสยาส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนจะยิ้มยียวนเมื่อยอกย้อนอีกฝ่าย

“แต่เธอสิ คิดต่างหรือเปล่า รู้นะยอมดูแลเขาเพราะอยากใกล้ชิดกับเขา ใช่ไหมล่า...” หญิงสาวแกล้งลากเสียงยานคางหยอกล้อเพื่อน เพราะเธอรู้ว่าภายใต้อากัปกิริยาไม่ชอบหน้า ปานเลขาแอบปลื้มดาราหนุ่ม

“ยัยอุ้ม จู่ ๆ มาพาฉันออกนอกประเด็นได้ไง ฉันยิ่งกลุ้มเรื่องคนที่จ้องทำร้ายเธออยู่นะ” ปานเลขาเลือกที่จะดึงอารมณ์ความรู้สึกกังวลกลับมากลบเกลื่อนความอาย ที่ถูกจับได้คาหนังคาเขา ชนิดที่ว่าดิ้นไม่หลุดมือเลยทีเดียว

ฟังถ้อยคำว่ากลุ้มของเพื่อนสาวแล้ว อุรัสยาพบว่าตัวเธอไม่ค่อยกังวลเรื่องโจรคนร้ายสักเท่าไร อาจเพราะมีเรื่องนาคราชนาคินทร์เข้ามาเกาะกินใจ และให้เธอต้องคอยขบคิดเรื่องของเขาอยู่ จึงไม่มีความรู้สึกต่อสิ่งอื่นมาแผ้วพานเวลานี้

ซึ่งต่างจากปานเลขา ทั้งเจ้าตัวบอกอุ่นใจที่จะมีตำรวจตามมาดูแลเธอ แต่ยังไม่วายกลุ้มอกกลุ้มใจ จนเธออดไม่ได้ที่จะถามเรื่องราวสืบสวนต่อจากนั้น

“งั้นเล่าต่อสิ ผู้กองติดตามคดีต่อไปยังไง”

“ให้ลูกน้องคนหนึ่งตามสืบประวัติ ส่วนตัวผู้กองเดินทางมาเพื่อตั้งหลักรอจับอยู่ที่นี่ เพราะเขามั่นใจว่าหมองูนั่นต้องตามเธอมา”

“อะไรทำให้เขาแน่ใจอย่างนั้น?” ดาราสาวเลิกคิ้วพิศวง ในเมื่อเธอไม่เคยมีศัตรูที่ไหนโดยเฉพาะพวกเล่นวิชาอาคม ยิ่งเป็นเรื่องแปลกอัศจรรย์เข้าไปใหญ่

“คำให้การของสองโจรนั่นนะสิ มันบอกว่าอาจารย์อาคมคนนี้เหมือนมีเป้าหมายบางอย่างกับตัวเธอ ..” ปานเลขาอึกอักตั้งใจหยุดเรียบเรียงความคิด แต่ก็ถูกอีกฝ่ายคะยั้นคะยอ

“เล่าต่อเร็ว อย่ามาค้างคาให้ต่อมอยากรู้ของฉันทำงานหนัก”

“โดยเฉพาะสิ่งที่ติดตัวเธอมา เป็นลูกแก้วกลม ๆ ซึ่งมันก็ไม่รู้ว่าเป็นลูกแก้วอะไร”

“หมายความว่าสองคนนั้นถูกว่าจ้างมาให้ค้นหาลูกแก้วอะไรสักอย่าง ที่มันคิดว่าอยู่กับฉันหรือกระติ๊บ?”

“ใช่ พอตำรวจถามมากเข้า พวกมันปฏิเสธว่าไม่รู้แล้ว ถูกว่าจ้างด้วยเงินจะให้ทำอะไรมันก็ทำแค่นั้น ยังดีนะที่ยังไม่ทันค้นตัวเธอ มันเกิดเห็นงูผีอะไรไม่รู้โผล่มาเสียก่อน เลยเผ่นไม่คิดชีวิตจนปีนตกกำแพงลงมาให้โดนตำรวจจับนั่นแหละ  ฉันยังนึกขอบคุณสิ่งที่พวกมันเห็น เพราะถ้าไม่โผล่มาได้จังหวะเธอคงถูกมันจัดการแน่”

“ใช่ ถ้าไม่ได้..” อุรัสยาตั้งสติได้ทันก่อนจะเผลอเอ่ยนามผู้นั้นออกมา “ตัวอะไรที่ทำให้สองโจรนั่นกลัวจนเผ่น ฉันคงถูกพวกมันทำร้าย ฉันต้องขอบคุณ..” หญิงสาวกล่าวขอบคุณภายในใจขณะชำเลืองไปที่กรอบรูปบนหัวเตียง เพื่อขอบคุณ..ท่าน  แต่ต้องรีบเบนสายตากลับมามองเพื่อน เมื่อได้ยินเสียงอุทาน

“อุ้ย อุ้ม!”

“อะไรอีกกระติ๊บ แล้วมายืนจ้องตาฉันทำไม?” อุรัสยาอุทานขึ้นบ้าง เมื่อปานเลขาทำสีหน้าตื่น ๆ พร้อมกับลุกขึ้นมาจับบ่า เพื่อมองสบตากันตรง ๆ

“ก็เมื่อกี้ฉันเห็นตาเธอเป็นสีเขียว เป็นแบบประกายสีเขียวมรกตเชียวนะ” ปานเลขาจำได้ว่าเธอมองดวงตาสวยหวานของเพื่อนสาวขณะอีกฝ่ายชำเลืองไปทางหัวเตียงอยู่ดีๆ จู่ ๆ ดวงตาที่มีแววหวานกลับเปล่งประกายสีเขียว แม้เพียงชั่วแวบเดียว แต่มันดึงความสนใจให้เธอต้องลุกมาดูให้แน่ใจ ซึ่งดวงตาสวยงามตามปกติที่เธอเห็นอยู่นี้ทำให้เธอเชื่อว่าตัวเองตาฝาดไปจริง ๆ

“ฉันตาฝาดไปเอง เห็นตาเธอเป็นสีเขียว ดูดี ๆ ก็ไม่มีอะไร” ปานเลขาถอนหายใจแล้วถอยกลับไปนั่งลงเก้าอี้เหมือนเดิม ยกมือขึ้นกุมขมับพลางกล่าวอย่างลุแก่โทษ “ขอโทษนะที่ทำให้ตกใจ พักนี้มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นกับเธออยู่บ่อย ๆ ฉันเลยอดห่วงไม่ได้ อย่ารำคาญฉันเลยนะอุ้ม”

อุรัสยาดึงมือเพื่อนออกจากขมับเพื่อมากุมปลอบโยน

“โธ่ ฉันสิต้องเป็นฝ่ายขอบคุณเธอ ขอบคุณนะกระติ๊บที่ห่วงใยฉันมาตลอด แต่ฉันจะรู้สึกผิดมากถ้าทำให้เธอต้องเครียดเพราะเรื่องของฉัน  ฉันอยากให้เธอพักผ่อนมากกว่า อะไรปล่อยวางได้ก็ปล่อยเถอะกระติ๊บ  เพราะถ้าอะไรมันจะเกิดเราก็ห้ามลิขิตไม่ได้”

“เธอพูดเหมือนรู้ว่าจะเกิดอะไรกับตัวเองงั้นแหละ แต่..เออ.. ฉันจะเชื่อเธอ อย่างน้อยเราก็มีกันอยู่สองคน ไม่เชื่อเธอจะเชื่อใคร” ปานเลขาพลิกมาตบหลังมือเพื่อนเบา ๆ  บุคลิกมาดมั่นตามปกติเหมือนถูกเรียกกลับมาขณะลุกขึ้นกล่าว “ฉันหมดเรื่องพูดแล้ว เราลงไปห้องอาหารดีกว่า ป่านนี้คุณธัชคงชะเง้อคอยาวมองหาเธอแย่”

อุรัสยาดูออกว่าเพื่อนสาวของเธอเพียงปั้นบุคลิกสาวมั่น เพื่อตัดบทสนทนามากกว่าจะยึดถือคำเตือนของเธอจริงจัง หญิงสาวจึงได้แต่ปรารภภายในใจ ‘เรื่องหมองูยังทำกระติ๊บเครียดได้ขนาดนี้ ถ้ารู้สิ่งที่เธอเผชิญในชั้นล่างสุด จะเครียดหนักขนาดไหน’

ภายในห้องอาหารที่เปิดให้บริการช่วงเช้าเจ็ดโมงครึ่ง ตามโต๊ะมีลูกทีมและเจ้าหน้าที่ในกองถ่ายนั่งจับกลุ่มสนทนาพร้อมรับประทานอาหารเช้ากันอยู่แล้ว อุรัสยากับปานเลขาผ่านประตูเข้ามาหยุดยืนหาที่นั่งสักครู่ แต่พอเห็นดาราหนุ่มโบกไม้โบกมือให้มานั่งด้วยกัน พวกเธอจึงเดินไปหา

“ได้เจอกันซะทีนะครับอุ้ม ถูกกีดกันอยู่นาน” ชัชพิมุขเปิดฉากทักทายดาราคู่ขวัญด้วยคำเย้าแหย่คนที่เดินมาคู่กัน ซึ่งคนถูกสะกิดต่อมโทสะแต่เช้าถลึงตาพร้อมส่งค้อนขวับเข้าให้ เรียกเสียงหัวเราะทั้งตัวเขาและเธอได้ดีทีเดียว

“แหมธัชก้อ กระติ๊บเขาห่วงสวัสดิภาพดาราหนุ่มขวัญใจมหาชนหรอกน่า กลัวเรตติ้งตกน่ะ” อุรัสยาได้ทีเสริมทัพชายหนุ่ม พาลให้เพื่อนของเธอถึงกลับโวย

“ตกลงจะรุมกินโต๊ะฉัน แทนอาหารเช้าใช่ไหม ห๊ะ!”

“โธ่กระติ๊บใครจะกล้าทำอย่างนั้นกับเพื่อนรักล่ะจ๊ะ” อุรัสยาโอบแขนรอบบ่าเพื่อน คล้ายปลอบโยน

“เหรอ แล้วที่หนุนทัพเขาเนี่ยมันหมายความว่าไง ยัยอุ้ม” ปานเลขาจับแขนเพื่อนออกอย่างติดงอน ก่อนมองค้อนเพื่อนที่ก้มหน้ายิ้มขันตน พลางปรายตามองชายหนุ่มอีกคนแล้วเอ่ยถามน้ำเสียงติดขุ่น “คุณธัชนั่งคนเดียว หรือนั่งกับใครอยู่ก่อนแล้วคะ?”

ที่ถาม เพราะปานเลขาไม่อยากจะลุกในตอนที่คนนั่งเดิมเดินกลับมา โดยเฉพาะถ้าคนนั้นเป็นแม่ดาวร้าย แต่คำตอบของชัชพิมุขก็ให้ความสบายใจพอให้เธอทั้งสองนั่งเก้าอี้ได้สบายก้น เพราะเขาบอกว่าก่อนนั้นเขานั่งคุยอยู่กับผู้กำกับพงศกร ทว่าตอนนี้ผู้กำกับขอตัวไปคุยธุระกับเลขาสร้อยจันทร์ เขาจึงนั่งเพียงลำพังเพื่อรอพวกเธอเข้ามา

“แม่ดาวร้ายผู้เลอโฉมคงยังไม่ตื่นสินะ” ปานเลขายกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ จู่ ๆ อยากเอ่ยค่อนขอดคู่ปรับสาวที่ตะวันสายโด่ยังไม่โผล่มาให้เห็นสักนิด

“คุณกระติ๊บไม่ลองรับเป็นผู้จัดการส่วนตัวเค้าอีกคนละครับ เผื่อเค้าจะได้ตื่นเร็วขึ้น” ชัชพิมุขเป็นเช่นนี้เสมอ เวลาอยู่กับผู้จัดการส่วนตัวสาวที่ไม่ใช่เวลางาน เขามักพูดจาหยอกเย้าให้ชวนขำขัน แม้คนฟังไม่เคยขำด้วย

“โอ้ย ไม่เอาหรอก แค่เห็นกันแวบ ๆ ยังรู้สึกแย่ ถ้าได้มายุ่งด้วยคงหาความสุขไม่ได้” ปานเลขาเสริมคำพูด ด้วยการชักสีหน้าใส่

“เบา ๆ หน่อยกระติ๊บ มาโน่นแล้ว” ทั้งที่ยังขำ แต่อุรัสยาก็ไวพอจะสะกิดให้เพื่อนมองคนที่กำลังถูกพาดพิง

การปรากฏตัวของดาวร้ายสาวสวย ด้วยชุดกางเกงทันสมัยสวยหรู สำหรับปานเลขาแล้วเหมือนโอโซนสะอาดจะหมดไปเพราะตัวมลพิษที่กำลังเยื้องย่างตรงมาที่กลุ่มพร้อมเอ่ยน้ำเสียงหวานติดจริตนี่แหละ

“คุณธัชเห็นผู้กำกับไหมคะ เมย์เดินหาทั่วก็ยังไม่เห็น”

เมธิตาไม่คิดอยากนั่งร่วมวงสนทนา แต่เพราะอยากแสดงตัวว่าสำคัญ จึงทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ข้างดาราหนุ่มแล้วพูดต่อ “เมื่อคืนผู้กำกับบอกมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเมย์ แต่เมย์ง่วงมากค่ะ อยู่คุยด้วยไม่ไหวจริง ๆ ถึงให้เลขาสร้อยจันทร์เดินไปส่งที่ห้องพักไงคะ” ดาราสาวเจ้าบทบาททำหน้าม่อย คล้ายกลุ้มอกกลุ้มใจเสียเต็มประดา ท่าทางอย่างนี้แน่นอนไม่รอดพ้นความหมั่นไส้จากคู่ปรับสาวไปได้ จึงไม่พ้นโดนแขวะ

“ใครเชิญนั่งน่ะอุ้ม”

อุรัสยามองเพื่อนที่ลอยหน้าลอยตาถาม ก่อนเอ่ยปราม “ไม่เอาน่า เชิญตามสบายนะคะคุณเมย์” หญิงสาวกล่าวออกไปตามมารยาท เพราะอย่างน้อยเมธิตาก็เป็นบุคคลในวงการเดียวกัน

เมธิตายิ้มหวานขอบคุณดาราสาวที่มีกรีดีเป็นนางเอกยอดนิยมในยุคนี้ และเปลี่ยนปรายตามองเหยียดหยันเพื่อนสาวอีกคน ก่อนจะหันมาพูดกับดาราหนุ่มที่เธอจ้องจะจับเป็นคู่ขาเพื่อสร้างกระแสบนหน้าข่าวบันเทิง

“เมย์คิดว่าผู้กำกับต้องงอนเมย์แน่เลย ถึงหลบหน้าเมย์แบบนี้”

“ไม่ได้หลบคุณเมย์หรอกครับ แต่คุณพงศกรกำลังหารือกับเลขาสร้อยจันทร์เรื่องพิธีบวงสรวงงานละครที่จัดเช้านี้ครับ เมื่อคืนคุณเมย์ไม่ได้อยู่ฟัง จึงไม่รู้ว่านอกจากเช้าจะมีจัดพิธีบวงสรวงแล้ว ยังจัดรถทัวร์พาพวกเราไปเที่ยวสถานที่ต่าง ๆ อีกนะครับ”

“อ้าว หรอกหรือคะ เมย์ก็คิดว่างอนเมย์เสียอีก” ดาราสาวเจ้าบทบาท ตีบทแตกในเรื่องออกอาการตกอกตกใจอย่างมีจริต ก่อนเลิกคิ้วฉงน “เที่ยวที่นี่นะหรือคะ ไม่เห็นมีอะไรน่าเที่ยว เห็นแต่ป่ากับก้อนหินดำ ๆ ”

 “คุณเมย์ไม่อยากไป ก็รออยู่ในโรงแรมแหละครับ เห็นพนักงานบอกว่ามีสปาบริการด้วย” ดาราหนุ่มเสนอทางเลือกให้หญิงสาวอย่างพินอบพิเทา เพราะถ้าระหว่างใส่บิกินี่เดินชายหาดทะเลกับท่องเที่ยวป่าเขา หญิงสาวคงเมินอย่างหลัง แต่ผิดคาดเมื่ออีกฝ่ายตัดสินใจร่วมขบวนเที่ยว

“ไปด้วยดีกว่าค่ะ ฝืนใจหน่อยก็ไม่เป็นไร ดีกว่าอยู่ที่นี่คนเดียว โรงแรมอะไรลึกลับน่ากลัวยังไงไม่รู้ คุณธัชว่าเหมือนเมย์ไหมคะ?” คำท้ายเมธิตาหันมาหาแนวร่วม พูดไป ดาวร้ายสาวพลันนึกไปถึงยามค่ำตอนที่เปิดม่านมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอถึงกลับร้องตกใจเมื่อมองเห็นต้นไม้สูง มีใบลักษณะแปลกประหลาดโยกไหวชวนจินตนาการคล้ายมือปีศาจกำลังแกว่งไกว เธอจำได้ว่ารีบรูดม่านปิดทันที จังหวะเดียวกันเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะขบขันดังมาเข้าหู ชวนให้ขนลุกขนพอง

“ทำไมล่ะครับ มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณเมย์หรือเปล่า?” ชัชพิมุขเอ่ยถาม เพิ่งรู้สึกสนใจในสิ่งที่หญิงสาวพูด ต่างจากเพื่อนร่วมโต๊ะอีกสองคน เอาแต่ก้มหน้าอ่านข่าวประจำวันในแท็บเล็ต ไม่มีทีท่าสนใจการสนทนาระหว่างเขากับเมธิตา ซึ่งหารู้ไม่ว่าสองสาวเพื่อนซี้ต่างแอบหูผึ่ง

“ไม่มีหรอกค่ะ แค่รู้สึกแปลก ๆ เหมือนโดนจ้องมองตลอดเวลา บางทีก็เหมือนมีเสียงแปลก ๆ มาเข้าหู ทำให้ขนลุก หรือเพราะฉันเก็บเรื่องที่คุณเลขาสร้อยจันทร์บอกไปคิดมากก็ไม่รู้นะคะ”

“เรื่องอะไรหรือครับ?” ชัชพิมุขยังซักต่อ เพราะถ้าเรื่องของเลขาสาวคนนั้น ดูเหมือนจะสะกิดต่อมอยากรู้ของเขามากขึ้น

“ก็แม่นั่นบอกว่าที่นี่มีห้าชั้น แต่ดูยังไงฉันก็เห็นมีแค่สี่ชั้นรวมกับชั้นใต้ดิน มันทำให้ฉันคิดถึงตึกที่ซ่อนห้องลึกลับอะไรประมาณนี้แหละค่ะ พาลให้กลัวไปเลย”

“ชั้นที่ห้าอาจเป็นชั้นพิเศษที่เจ้าของโรงแรมไม่อยากเปิดเผยก็ได้ อย่าคิดมากเลยครับ ไม่มีอะไรหรอก”

แม้จะบอกอีกฝ่ายไปเช่นนั้น แต่สิ่งที่ชัชพิมุขรับฟังจากเมธิตาทำให้เกิดความเห็นที่คล้ายคลึงอย่างหนึ่งคือ ความรู้สึกลึกลับ เพียงแต่ว่าความรู้สึกลึกลับของเมธิตาเกิดจากสถานที่ ต่างจากเขาที่ความรู้สึกลึกลับเกิดจากบุคคล โดยเฉพาะบุคคลที่กำลังเดินเข้ามาในห้องอาหารพร้อมผู้กำกับพงศกร 

 

 ราคาขาย: 280 + 40 = 320 บาท 

(พื้นที่ห่างไกลลงทะเบียน)